Í minningu Hilmars Kristjánssonar.

   

Mannsins sen hvarf of snemma frá öllu því sem hann unni, konu sinni, börnum, barnabörnum, systkinum og vinum. Og bæjarfélaginu sem hann bjó í nánast allan sinn aldur. Þar eru ótöld sporin sem hann skilur eftir, ég held að eina félagið sem hann kom ekki eitthvað nálægt á staðnum hafi verið kvenfélagið. Og þó, það studdi hann líka á margan hátt þó svo eðlilega hann væri ekki félagi þar.  Að ekki sé minnst á allt hans starf í þágu Blönduóssbæjar í gegn um árin. Mér er eiginlega orða vant, sem ekki er vanalegt, hann átti svo margt ógert, ekki sextugur að aldri þegar hann dó.

Það var dimmur fyrsti dagur janúar að fara upp á Hlíðarbraut og sjá sér að óvörum fána í hálfa stöng víðsvegar um bæinn.  Ástæðan gat varla verið nema ein, Hilmar væri dáinn.  Megi góður guð umvefja fjölskylduna sem syrgir nú sárt.

Athugasemdir

[Ragnheiður , 12.1.2008 kl. 13:25]

Að verða ekki nema tæplega sextugur er harður dómur. Knús á þig Halla mín.