2 mars...... hvað varð af febrúar.......

Ég virðist ekki blogga nema þegar mér dettur í hug og við að lesa yfir síðasta blogg, sá ég að mér hafði ekki tekist að þurrka af... á blogginu nefnilega.  Tvær myndir voru eftir, Þorvaldur og Beta.  Þau eru sko hvorki týnd eða gleymd hjá mér.  Ég hef stundum talað um rammann minn í æsku og þar voru þau stór hluti.  Það var gott að vera barn sem ólst upp með foreldrum, systkinum, afa og ömmu, þótt stutt væri og svo þessum perlum sem þau voru okkur systkinunum í æsku, uppeldissystkinum pabba.... Þorvaldur og Elísabet sem alltaf var kölluð Beta.  Alltaf einhver sem gat haft spurningaflóðið með sér við verk dagsins hvortsem var utan eða innan dyra.  Algengara var nú að ég hefði mig út eins fljótt og hægt var, annars var hætta á að ég yrði sett í að sópa gólf, búa um rúm eða önnur innanhússverk.  Það var mun meira gaman að fara í húsin með Þorvaldi eða pabba, læra að þekkja ærnar með nöfnum, finna ný nöfn á gimbrar haustsins, stríða hrútunum með því að rétta fram ilina á skó eða stígvéli, þeir reyndu að stanga....... þetta mátti auðvitað ekki. enda stoppað um leið og heyrðist reiðilegt högg í garðabandið.  Stundum varð fóturinn á milli og þá auðvitað orgaði eigandinn ótæpilega, pabbi sagði manni þetta mátulegt. Þorvaldur reyndar líka en hann var oft fljótari til að hugga hrekkjalóminn, áður en áminningin kom.  Aldrei var ég sælli en utandyra en röltandi í kjölfari þeirra fullorðnu sama hvaða árstíð var......

Þegar ég er komin heim aftur, þá ætla ég að þurrka af myndunum af tengdaforeldrum mínum og hópnum stóra sem er í kringum þau og út af þeim kominn....... á næsta vegg.